dilluns, 12 d’octubre del 2009

AUSENCIA

Y se me hace extraña tu ausencia…

Después de tu presencia
acostumbrada,
de líneas reconfortantes
regaladas,
de las caricias tímidas de tus palabras,
y no lo puedo remediar…

Tus palabras,
cosquillas para mi corazón
que tras mucho y largo tiempo
fueron motor de pensamiento
de “Te quiero, te quiero…”

Y sin ti, presiento
que ya no siento,
ni sentiré en tiempo
sin más noches
en silencio, leyendo
y sintiendo.

Y ya no quiero,
ni puedo,
buscar más.
Y me encojo en mi sueño
sin sueños,
en mi soledad.

3 comentaris:

Anònim ha dit...

Montse, que bonic, m'has fet emocionar. Felicitats, és un dels millors, sino el millor, que t'he llegit. Hi ha un poeta dins teu. Quina enveja sana! Quina alegria tenir-te!

anna

Christian ha dit...

m´agradaria ser la persona que ha tret aquestes paraules del teu cor...
i ni de lluny ho soc, el sentiment que expreses es tant maco...

Davidoff ha dit...

y sin ti presiento que ya no siento...