Y se me hace extraña tu ausencia…
Después de tu presencia
acostumbrada,
de líneas reconfortantes
regaladas,
de las caricias tímidas de tus palabras,
y no lo puedo remediar…
Tus palabras,
cosquillas para mi corazón
que tras mucho y largo tiempo
fueron motor de pensamiento
de “Te quiero, te quiero…”
Y sin ti, presiento
que ya no siento,
ni sentiré en tiempo
sin más noches
en silencio, leyendo
y sintiendo.
Y ya no quiero,
ni puedo,
buscar más.
Y me encojo en mi sueño
sin sueños,
en mi soledad.
MONTE PERDIDO
Fa 6 anys
3 comentaris:
Montse, que bonic, m'has fet emocionar. Felicitats, és un dels millors, sino el millor, que t'he llegit. Hi ha un poeta dins teu. Quina enveja sana! Quina alegria tenir-te!
anna
m´agradaria ser la persona que ha tret aquestes paraules del teu cor...
i ni de lluny ho soc, el sentiment que expreses es tant maco...
y sin ti presiento que ya no siento...
Publica un comentari a l'entrada